Jolies weblog

geef zo'n hart- of kankerpatient gerust een trap na! (nee, ik wind me nergens over op ;-))

22 juli 2010 14:23

Rien de rien, Non Je ne Regrette Rien, is niet mijn motto. Integendeel. Als ik mijn leven over zou kunnen doen, zou ik een hoop anders doen. Ik zou me allereerst nèrgens over opwinden. Geloven zou ik pas doen bij onomstotelijke bewijzen en elke enquête zou ik invullen met "Over 100 jaar kunnen we die vraag vast beter beantwoorden."

Gelukkig dus maar dat we ons leven niet over kùnnen doen ;-} Want zou de wereld beter af zijn met mensen die zich nergens over opwinden?

Eén ding staat vast: als ik me beheers, geouwehoer laat voor wat het is, dan lees ik na een paar weken wel een glashelder betoog van een ander, dat beter onderbouwd de vinger op de zere plek legt.

Zoals in de polemiek over de relatie tussen depressie en (sterven aan) kanker, onlangs in de Volkskrant. Een zekere hoogleraar Adriaan Honig stelde daar dat de kans op sterfte bij kanker en hartkwalen groter was, naarmate de patient meer leed aan depressie. Het artikel hing van drogredenen en categoriefouten aan elkaar, en ik moest mezelf beheersen er geen oud studieboek filosofie bij te pakken om ze allemaal te gaan zitten aanstrepen.

Neem bijvoorbeeld de veronderstelling dat "vechters een aantoonbaar beter immuunssysteem hebben dan depressieven." Ha ha. Kip? Ei? Samenhang? Definitie van "vechter"? Van "depressief"? Het enige meetbare in deze zin is: het immuunsysteem. En dan heb ik het nog niet eens over onverenigbare tegenstrijdigheden: " Op de spoedeisende hulp komen regelmatig hartpatiënten [..] bij wie niets te vinden is. Heel vaak blijkt dat een depressie met een paniekstoornis." Zes alinea's verder: "Chronisch psychiatrische patiënten hebben twee tot drie keer méér kans om te overlijden aan een hartinfarct. [..] Maar daar wordt onvoldoende naar gekeken." Meneer Honig, u doet goed werk, blijft u dat vooral doen, maar op voorbarige conclusies zit niemand te wachten.

Uit de praktijk ken ik alleen het tegenovergestelde van de beweringen van Honig. Blijmoedige, positief ingestelde mensen als mijn schoonvader, als Buurvrouw R., als vechtlustige kunstenaar E.J.H., de positiefsten onder mijn leraren, collega's, mannen als de goedgeluimde vaders van mijn beide jarenlange relaties (lees: exschoonvaders,) al die rasoptimisten stierven aan kanker. In mijn familie, waar depressie vaak voorkomt, zijn de overlevingscijfers van kanker juist veel béter dan die van alle vrolijke vechters die ik gekend heb. Ik wil hiermee echt niet beweren dat de relatie die Honig suggereert omgekeerd zou liggen. Nee, waar ik eerder bang voor ben, zijn de vooroordelen die voortkomen uit ongefundeerde veronderstellingen. Met een beetje fantasie kun je de gekste scenario's bedenken.Terwijl kanker- en hartpatienten gewoon het beste gebaat zijn bij een nuchtere behandeling.

Ach, zoals ik al zei: ik had mezelf deze woorden kunnen besparen. Kanker is immuun voor verkrampt positivisme schreef Sanne Bloemink inmiddels in de Volkskrant. En: Patiënten kiezen er niet voor om depressief te zijn betoogde Jacqueline Keuning: "Als je veertig jaar gerookt hebt, red je het waarschijnlijk niet met een blij gemoed."

Korter en beter kan ik het gewoon niet zeggen :-)