Homepage Jolie
In Memoriam Petra, mijn zusje
portretje jolie
                  webcam in de kelder

                  Jolies weblog

                  de lach, het plan (nouja: het gewoonte geworden plan) en het zelfbeeld

                  15 februari 2011 23:30


                  Stel je voor, een kerk, met een koster— nee, verkeerd voorbeeld. Laat ik een woonzorgcentrum voor ouderen als voorbeeld nemen. Stel je voor dat er een woonzorgcentrum bestond, waarin niet het hoofd van de keuken of de officemanager de inkopen deed, maar waar familieleden zaken als koffie, thee, afwasmiddel moesten inkopen voor het hele centrum. Bent u er nog?

                  Stel je voor, familieleden die zeggen: "Jahoor, geen probleem: iedereen die hier werkt heeft het druk zat, wij doen die inkopen wel."

                  Stel je voor dat de Chef de clinique die familieleden-boodschappenploeg de volgende eis zou meegeven: Denk eraan dat je niet (ja: niet) overlegt met het Hoofd van de Keuken en de Officemanager. Nee, die Officemanager/keukenhoofd heeft het veel te druk, die heeft andere taken. Hier heb je een voorbeeld-boodschappenlijst, daar kun je het mee doen. En néé, niet gaan vragen aan de Officemanager wat 'ie nodig heeft!

                  U gelooft het vast niet, maar deze situatie bestáát. En sterker nog, toen ik nogmaals moest horen dat boodschappenlijst-overleg met de, laten we zeggen, Officemanager verboden was, moest ik daar om lachen. LACHEN, ja.

                  Ik weet het, mijn fantasie is veel te groot. Zoiets gaat natuurlijk nooit mis. Is zal altijd koffie zijn, thee, suiker, afwasmiddel. Dat bewijst de praktijk toch ook, —wat hoezo, niet dan..? Hoe háál ik het in mijn hoofd me voor te stellen dat zo'n zalig plan misgaat, en er dan nog bij te lachen ook!

                  Zelf was ik eigenlijk allang vergeten dat ik erom had moeten lachen. In mijn eigen beleving ben ik helemaal niet zo'n lachebekje, laat staan een onbeleefd lachebekje dat een ander vierkant in zijn gezicht zit uit te lachen.

                  Ik zit nu een beetje te twijfelen. Moet ik mijn zelfbeeld bijstellen? Je kunt toch niet eeuwig blijven proberen mensen te overtuigen dat iets, niet overleggen bijvoorbeeld, een onzalig plan is? Er komt een punt waarop lachen het enige is dat rest. Ja, of kluizenaar worden.

                  Misschien is het wel bevrijdend. Minder beleefd te zijn dan ik dacht. Zodra het om (on)zalige plannen (pardon, gebruik-geworden plannen) gaat ;-) ;-) ;-)

                  Reacties

                  Voeg je reactie toe:

                  Type hieronder je reactie.


                      RSS  php-icon © mailto: Jolie, 2002, 2015