acte de présence
7 Maart 2007 23:55:
«Kristel en Kimberley! Geef hier!» Bedremmeld liepen de mollige peuters naar hun moeder, die hen beide pakjes viltstiften uit handen griste.
«Zo», sloeg ze haar rechterbeen over haar knie, «dat komt hier dus niet in hè..» richtte ze zich tot de vrouw op het klapstoeltje naast haar.
«Maar het kan toch geen kwaad..» wierp de blondine een hoofdnik naar de wit-plastic lambrisering.
«Ohnee. NEE,» schudde de jonge moeder resoluut, «Viltstiften.» ze boog haar kin tot op de borst en bewoog haar hand zwaaiend naast haar oor, « Zó slecht voor de ontwikkeling. En hou NU op met huilen!»
De tweeling begon ogenblikkelijk hun wangen af te vegen aan de gezichtsloze antroposofische-poppen, die hen sinds hun geboorte in hun armpjes gedrukt waren en ze nu de hele dag als grijze vaatdoekjes achter zich aansleepten.
«Wat zijn ze vroeg met wisselen..» pakte de blonde buurvrouw het taartschoteltje van de tafel, die net als de vloer belegd was met smetteloos witte plavuizen, «vandaag drie geworden en nu al geen voortanden meer?»
«Effe wachten.. phone..» gebaarde de jonge moeder terwijl ze het mintkleurige telefoontje uitklapte.
«Ja lekker ding...» sprak ze tegen het klepje van het toestel.. «Waar ben jij nu? Oh wacht de bel gaat..» liep ze naar de gang waar een luidruchtig gezelschap over de drempel stapte.
Een jongen in een pak met een plebejerige streep met een meisje aan zijn arm. Schoentjes met goudkleurige paardebitjes op de wreef.
«Tûrrut! Wat zijn jullie láat!» zoende ze het stel breedlachend op de ene, de andere en de ene wang.
«Oh echt was IKEA open, dat meen je niet. Die is toch stervensdruk op zondag..»
«We genieten d'r nog even van, voor de Relifundi's de koopzondag weer afschaffen,» knoopte de jongen zijn colbertje los.
«Politiek. Ik volgt het niet.» draaide ze haar hoofd weg of er een rioollucht op haar afkwam, «Als jullie maar niets van IKEA voor ons hebben meegebracht..» knikte ze naar de tas die de jongen achter zich aansleepte.
«Speelgoed van hout Iloon,» de jongen hield zijn hoofd vergoeilijkend scheef terwijl hij haar de tas aanreikte. Ze namen plaats op de zwartkubistische Jan des Bouvrie-bank, een van de weinige objecten in de woonkamer, naast het CD-rek en het tv-toestel.
«Hout.. Dan kan het ermee door..» lachte ze «Kimberley! Kristel!» Gedrild trad de tweeling aan en begon samen het grote pak open te scheuren. De houten trein die tevoorschijn kwam werd met opgetrokken wenkbrauwen ontvangen. Een trein? Voor meisjes? Het bedankje kwam Ilona niet van harte over de lippen.
«Maar die voortanden dus...» nam ze weer plaats op de stoel naast haar blonde buurvrouw toen ze het gezelschap had voorzien van taart, (“Gebakje! Hier, eten!”) «Die voortanden, die heeft de tandarts moeten trekken..»
«Achnee, meis! Ga weg!» hief de buurvrouw het vorkje ontzet naast haar schouder.
«Jawel.. Diksap. Antroposofisch Diksap. Blijkt dus evenveel suiker te bevatten als limonade– Godsamme! Waar zijn de wieltjes!?» Ilona's taartschoteltje rinkelde op de tafelplavuizen terwijl ze zich plotseling bukte en de treintjes uit de handen van de meisjes trok.
Het duurde die middag nog lang tot Dennis, de echtgenoot en vader van de tweeling, Ilona had kunnen overtuigen dat het eventuele inslikken van een houten wieltje geen kwaad kon en ook (‘zelfs’) Antroposofische houten wieltjes hadden kunnen losraken. De buurvrouw had, net als de meeste gasten, inmiddels van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar huis te gaan. En zich voor te nemen nooit meer viltstiften of treintjes mee te nemen: alleen nog verantwoord speelgoed van winkels met namen als de Biebelebons of de Tummetot.
Al was het maar omdat èlk kind dat leeft tussen plastic lambrizering en witte plavuizen daar recht op heeft, –“of zoiets.”
[ reacties ] [ terug naar m'n weblog ]
Disclaimer: wij kennen niemand met plastic lambrizering, wij kennen geen Kimberley en Kristel, en de enige kinderen met getrokken voortanden die we kennen zijn de vriendinnetjes van L. in het stadsdeel N.
©